το χρονικό της καθημερινότητας μιας εκπαιδευτικού

                         Το χρονικό μιας  ημέρας …από την καθημερινότητά μου

Ξεκίνησα πρωί να ανηφορίσω για το σχολείο..η θέα συναρπαστική…. αφού κατοικώ στο ομορφότερο προάστιο της πόλης μας..την Χαλέπα

Λιγοστοί, μετρημένοι στο ένα χέρι οι άνθρωποι στους δρόμους(αφού μένουμε όλοι στα σπίτια)…κάποιοι χαιρετούν από απόσταση ,κάποια κρύβει  το πρόσωπο με το μαντήλι και άλλοι με καλημερίζουν από τα μπαλκόνια, λοξοκοιτάζοντάς με  γιατί κυκλοφορώ, αφού τα σχολεία είναι κλειστά… όμως η Υπουργός μας θέλει τα στελέχη στα σχολεία και εγώ  πρέπει να υπακούσω…

Ξαφνιάζομαι από την τόση ηρεμία …νομίζω ότι σιωπά και όλη η φύση γύρω μου..τα πουλιά δεν κελαηδούν , τα ζωάκια είναι κουρνιασμένα, οι αμυγδαλιές δεν μοσχοβολούν και τα δέντρα είναι σκυθρωπά!!

Φτάνω στο σχολείο μου, που βρίσκεται σε προνομιούχα θέση ,με καταπληκτική θέα (από τη μια βουνό και από την άλλη γαλάζια θάλασσα , που σμίγει με το μπλε του ουρανού).

Όμως και αυτή η εικόνα δεν μπορεί να με συγκινήσει και να μου φτιάξει τη διάθεση… αντίθετα μου προκαλεί τρόμο και ανασφάλεια. Με χαιρετά όπως πάντα ο Μικρός -Μεγάλος Πρίγκιπας στην είσοδο του σχολείου, με σκυθρωπή ματιά(αναζητά τα παιδιά).Μπαίνω στο κτήριο..ανεβαίνω τις σκάλες και η καρδιά μου χτυπά δυνατά!!Η μυρωδιά από το χλώριο, το  οινόπνευμα και τα απολυμαντικά τρυπάνε τα ρουθούνια μου. Καλημερίζω τις υπεύθυνες καθαριότητας και μπαίνω στο γραφείο μου!!Μένω ακίνητη για λίγο..τι ησυχία είναι αυτή!!μήπως δεν βρίσκομαι στο σχολείο μου;;; παραλογίζομαι..σκέψεις όμορφες από το προηγούμενο διάστημα έρχονται στο μυαλό μου!!Προσπαθώ να ξεφύγω από την στέρηση…την έλλειψη των αγαπημένων μου συναδέρφων , τις φωνούλες ,τα χαμόγελα και τη φασαρία των μικρών και μεγάλων μαθητών μου… Αν μπορούσα να γυρνούσα το χρόνο πίσω!!

Ανοίγω τα μηνύματα στον υπολογιστή …διαβάζω τις ανακοινώσεις από τη διεύθυνση …έχω δουλειά και για σήμερα..πρέπει να καταχωρήσω στοιχεία στο ΜΥ SCHOOL…Ας μη βιαστώ …έχω μπόλικο χρόνο!!

Ούτε για αναπλήρωση συναδέρφου θα με φωνάξουν ,ούτε θα έχω παιδαγωγική συνάντηση, ούτε θα κληθώ να διαπραγματευτώ διαμάχη μαθητών, ούτε θα κάνω τη θυρωρό, τη νοσοκόμα  ούτε και την τηλεφωνήτρια!!!

Πάω παρακάτω στα μηνύματα… Απορίες συναδέρφων..΄΄ Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η κατάσταση;΄΄ Πότε θα βρεθούμε όλοι μαζί;΄΄, ΄΄θα είμαστε όπως παλιά;΄΄,΄΄ Ποτέ κυρία  Μαρία δεν μπορούσα να αναλογιστώ πόσο πολύ θα μου λείψει το σχολείο!!΄΄,΄΄ Πόσο πολύ μου λείπουν οι μαθητές μου!!!΄΄. …………………

Προχωρώ παρακάτω ανοίγοντας και άλλα μηνύματα …Οδηγίες ..ανακοινώσεις για τον ιό… Ο θάνατος νιώθω  ότι μας παραφυλάει… Αισθάνομαι ότι πνίγομαι..ανοίγω τα παράθυρα για να μπει αέρας …αλλά και αυτός μου φαίνεται επιθετικός …καταθλιπτικός… επιβαρυμένος. Δεν ξέρω τι μας περιμένει από τώρα και έπειτα ….πόσο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα  για όλους μας… αλλά αυτή η ηρεμία με τρομάζει… Μακάρι να είχα το μαγικό ραβδάκι όπου θα γύριζα το χρόνο πίσω… Αλήθεια πόσο όμορφα περνούσαμε!!Και ας τσακωνόμαστε, ας κουραζόμαστε ,ας διαφωνούσαμε …όμως αμέσως  φιλιώναμε, τραγουδούσαμε, αστειευόμαστε, γλεντούσαμε και ρουφούσαμε την κάθε στιγμή με όλες μας τις αισθήσεις!!

Και συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι πραγματικά  έχω ανάγκη να μιλήσω και  να μοιραστώ τις αγωνίες μου.

Ξεκινώ να στέλνω mail στους συναδέλφους, για να τους εμψυχώσω και να τους πω πόσο τους αναζητώ. Συνεχίζω με τους γονείς ενημερώνοντάς τους και στέλνοντας ιδέες και ιστοσελίδες ,για να περάσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά τους. Επικοινωνώ με την υποδιευθύντρια για καταμερισμό εργασιών. Ξεχνιέμαι για λίγο… ξεφεύγω από τη μοναξιά μου!!

Όμως το δωμάτιο δεν με χωρά… κατεβαίνω στον κάτω όροφο και συναντιέμαι με τις προϊσταμένες των νηπιαγωγείων μας….. κρατάμε αποστάσεις και ξεκινάμε να αραδιάζουμε τους προβληματισμούς μας..

Πώς θα προσεγγίσουμε πάλι τα παιδιά; Πώς θα τα κάνουμε να μας νιώσουν, να μας μιλήσουν, να μας πουν τις σκέψεις τους και τις ανησυχίες τους; Πώς θα τα ηρεμήσουμε και θα τα καθοδηγήσουμε ,χωρίς να τα φορτώσουμε με γνώσεις , για να καλύψουμε τα κενά της ύλης; Με τι τρόπο θα πάρουμε στη συνέχεια  λίγο από την παιδική τους αθωότητα και τον αυθορμητισμό τους ,για να καλύψουμε το κενό από το δικό μας ψυχικό  απόθεμα; Θα τα καταφέρουμε όλοι να είμαστε στη θέση μας;;;

Ο ήχος των κλήσεων  στο viber μας  έκοψαν τη διαλογική συζήτηση… νέα εγκύκλιος ..νέες υποχρεώσεις… φόρμες εργασίες για συμπλήρωση μας καλούν…. Φεύγω πιο ανακουφισμένη. Θαρρώ πώς με την ενότητα, το σεβασμό ,την υπακοή ,τη συλλογικότητα ,την ανθρωπιά ,την αλληλεγγύη …θα τα καταφέρουμε!!

Θα καταφέρουμε να νικήσουμε το νέο θεριό που σκόρπισε τρόμο και ανασφάλεια …στο βωμό της καραντίνας και της απομόνωσης …με όπλα τη δύναμη και το κουράγιο των υγειονομικών… για να αισθανθούμε την ομορφιά της ΄Ανοιξης …την ανανέωση της φύσης … την ελπίδα για δημιουργία ,για μάθηση ..για ζωή!!!